Αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση

Μεγαλώνουμε! Ναι μεγαλώνουμε. Απόκτησες τη δική σου οικογένεια, εγώ τη δική μου. Σαν να ταν χθες που αλωνίζαμε τις αλάνες του αγαπημένου μας Ζακακίου, "αλητεύαμε" στα χωράφια του Σμέτλει, σκαρφαλώναμε τον βούναλο των χωμάτων της πολυκατοικίας, παίζαμε "χωστό", μπίλιες, "αντρές". Εσύ, εγώ και ο εξάδελφος μας ο Άντρος. Τρίο στην πελλάρα και στις παιδικές γκάφες. Ήταν σαν χθες που στην προσπάθεια σου να γλυτώσεις τον κόπο να πηδήξεις από τα δύο εμπορευματοκιβώτια (πάντα μισούσες της γυμναστική), όπως κάναμε οι υπόλοιποι, σφήνωσες ανάμεσα σ' αυτά και νυχτωθήκαμε. Αλήθεια θυμάσαι πως μαζεύτηκε όλο το χωριό, εκείνο το βράδυ;

Ένα σωρό παιδικές τρέλες, γκάφες. Ζήσαμε φτώχειες, είμαστε όμως ευτυχισμένοι. Κάναμε όνειρα. Ναι στο μικρό μας δωμάτιο κάναμε όνειρα. Εσύ ανέκαθεν ήθελες να γίνεις πολιτικός, εγώ δημοσιογράφος ή σεναριογράφος. Όνειρα που σπάνια εκφράζαμε κυρίως στους άλλους. Ήταν δύσκολες εποχές, τα όνειρα μας ήταν σχεδόν ακατόρθωτα. Σχεδόν ακατόρθωτα, σχεδόν... διότι θέλω σημαίνει μπορώ και εμείς θέλαμε!

Ναι θέλαμε, θέλουμε και θα θέλουμε. Τώρα, να μας εδώ που είμαστε. Κάναμε πράξη τα όνειρα μας και συνεχίζουμε, ναι συνεχίζουμε διότι άνθρωπος που δεν κάνει όνειρα, δεν ζει πραγματικά. Συνεχίζουμε όμως, παραμένοντας ίδιοι όπως ήμασταν παιδιά.

Αλήθεια, είμαι πολύ περήφανη για σένα. Είμαι πολύ περήφανη για σένα, όχι μόνο επειδή όπου πάω μου λένε τα καλύτερα για σένα, απλοί πολίτες, συνάδελφοι, ακόμη και πολιτικοί σου αντιπάλοι. Είμαι περήφανη διότι με το ήθος, την ανθρωπιά σου και την επιμέλεια σου δείχνεις πως πρέπει να είναι οι πολιτικοί - υπηρέτες του λαού, όχι αφέντες του. Ναι αγαπημένε μου, ξεχωρίζεις και δεν είναι υπερβολή να σου πω ότι, αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση.

Χρόνια σου πολλά αδελφέ μου!